Ses-en-veertig jaar

Hoe lank is ses-en-veertig jaar? In ure, dae en maande gemeet is dit 'n bàie lang tyd. In onthou van wat toe gebeur het en hoe dit was, is dit soos gister. Kort. En vinnig verby. Amper 'n halwe eeu, eintlik net 'n oogwink.

Op 15 Des. 2016 kry ek 'n facebook-boodskap: "Hi, dis ekke , die klein Portugeuse seuntjie van 46 jaar terug my juffrou. Ek is so bly om te sien jy lyk nog goed en dis duidelik jy geniet die lewe."
Ek val amper net daar van my stoel af! Rui Cajada! Ek onthou hom sò goed. Ses-en-veertig jaar verdwyn soos 'n asempie voor die son. Ek staan wéér in my klaskamer in Laerskool Barberton. Jonk, lewensbly en vol energie. 1970, die tweede jaar van my lang onderwysloopbaan. 

En hy staan reg langs my met sy pikswart ogies en vriendelike gesiggie. 'n Leerling so nà 'n juffrou se hart. Fluks en slim, op en wakker. Ek gaan grawe die ou album uit en soek die klasfoto. Daar is nog 'n paar gesiggies wat ek onthou: Roelfie du Plooy, Koos Smith, (van wie se ma ek byna elke dag 'n briefie gekry het) Inus Dreyer, (wat in dieselfde kerk as sy juffrou was) Hannes Gates, Leon Strydom, (wat my een naweek met sy pa se bakkie wou huistoe neem) Marinda en Louisa Goss wat maatjies was, Matilda, Burger van den Berg, (by wie se ouers ek 'n paar maal tussen die hoë bome van die bosbou-plantasie gaan kuier het)  Paultjie.  (Louisa het hom "Pippel" genoem as sy hom aan die hand vat wanneer die huistoetydklok gelui het) Was daar ook 'n Gerrie en 'n Thomas en wie se van was McSeveney? Ai, as mens se geheue jou so in die steek begin laat.... 

 Nietemin, my Rui (spreek uit: Roei, soos in Louis)  het intussen 'n man geword, 'n pa van twee seuns en ek 'n ouma van vyf kleinkinders en ma van vier eie kinders, almal nou al grootmense. Hy woon nie te ver nie. Ons reël 'n kuiertjie by my huis. Hy vertel vir almal by sy werk hy gaan sy juffrou weer ontmoet. Ek vertel vir my kinders die mooi ware verhaal. Ons is opgewonde.

Die weerontmoeting maak ons harte warm en ruim. Hy stel my voor aan sy vrou, Annette. Ek kry sjokolade present. Ons gesels en gesels. Die lewe het hom goed behandel. My klein seuntjie het mooi gevorder, sy bes gedoen. Goeie werk, rustige mens. Omgeemens. My hart voel so bly. Want was dìt nie wat die jong juffrou van toentertyd in gedagte gehad het toe sy voor haar klas vol Gr. Eens gestaan het nie: dat hulle almal eendag suksesvol sal wees en 'n mooi lewe sal lei. En hier staan die bewys voor my oë.



Ek en Rui nà 46 jaar. Wat 'n voorreg. Wat 'n bevredigende gevoel om te weet hy het my kom opsoek, moeite gedoen, omgegee.  

 

 

 Annette en Rui.

 

Ons stap rondawel toe waar my kuns lê en wag om verkoop of uitgedeel te word. Hy kies vir hom 'n waterverf skildery. 'n Pad wat kronkel en draai oor groen heuwels. Soos ons lewens, soms opdraende, soms afdraende en baie keer net heerlik gelyk pad. Soos vandag.