Personeel van Laerskool Levubu - 1986
By een van die vele skole waar ek geswoeg en gesweet het, (letterlik en figuurlik) is daar gereeld 'n NOODPLAN geoefen sodat almal paraat kon wees, sou ons dalk net oorval word deur watter vyand ookal. Vir die Graad Eens was die klok wat so kort-kort gelui het, kinders wat so gou moontlik platgeval het en 'n Juffrou wat angstig rondskarrel en onmiddellik alles neersit waarmee sy besig was, 'n taamlik skrikwekkende ervaring en het party van hulle baie benoud en beangs geraak ten tye van hierdie gereelde oefensessies.
Ek het maar altyd agterna probeer troos en verduidelik waarom ons dié oefening so belangrik ag en waarom ons dit so goed moet ken en so vinnig moet kan doen. Dié wonderlike trooswoorde het dan ook maar net gehelp tot die klok weer op 'n onverwagte oomblik sy skril drie-kort-luie-na-mekaar gelui het en die hele skool gedreun het soos die stoeltjies agtertoe geskuif word en kinders op moederaarde platval.
Op 'n dag, terwyl ons rustig besig was met "skoonskrif" , dun op en dik af, was dit wéér sulke tyd: "Triengng! Triengng! Triengng!"
"Dis noodplan!" roep 'n Wakker Akker in die klas vervaard uit en duik onder die eerste, beste stoeltjie in. Al die ander volg sy voorbeeld terstond en skuifel en skarrel om hul lê te kry. Ek kruip self ook onder my tafel in en probeer myself so klein as moontlik maak of sommer miskien dalk heeltemal onsigbaar. Doerie tyd was so-iets nog moontlik.
Doodstil lê ons en probeer amper nie eers asemhaal nie. Ek kan sommer hoor hoe benoud my ou klein mensies is en die groot ogies wat van oral vloerlangs vir my loer, wys duidelik dat die hartjies woes klop en dat hulle wens dié storie is liewer maar agter die rug.
Soos by alle oefeninge, is dit toe ook die geval. Nà 'n paar minute kon almal weer na hul sitplekke terugkeer, verlig dat dit net 'n oefening was.
Een outjie wat maar elke keer alles vreeslik ernstig opgeneem het, effens stadig van begrip was en sy woorde almal hard en duidelik uitgespreek het, kom staan styf teen my. Natgesweet en met bloedrooi wange en groot oë, sê hy ewe vertroulik met sy ou growwe seunsstemmetjie: "Juffrou, ek was bang! Toe ek daar onder my stoeltjie lê, sê ek net heeltyd vir myself: Die Jirre is my herder!"
No comments:
Post a Comment